Na obroncima Fruške gore nalazi se čak 17 srednjevekovnih manastira. Ova planina postala je mesto srpskog kulturnog preporoda kada je pod pritiskom turskih osvajanja, sedište duhovnog života pomereno na sever – u tadašnju Austrougarsku.
Manastiri na Fruškoj gori građeni su u jedinstvenom stilu srpskog baroka koji je kombinovao nasleđe nemanjićke epohe i zapadnoevropskih uticaja. Širom Fruške gore podizani su manastiri opremljeni visokim i raskošnim zvonicima i bogato izrezbarenim baroknim ikonostasima.
Na južnim padinama Fruške gore leži manastir Jazak iz 18. veka. Ovaj manastir sagrađen je nedaleko od starog Jazaka koji je podignut u 16. veku i zajedno sa Crkvom Svete Trojice čini jednu arhitektonsku celinu. Manastirska crkva građevina je u obliku trolista, s kupolom iznad centralnog dela i visokim baroknim zvonikom na zapadnom pročelju. Na ikonostasu očuvanom u izvornom obliku možete videti uobičajene principe dekorisanja oltarske apside, a unutrašnjost manastira krase i tri raskošna trona dekorisana ikonama.
Manastir Krušedol, na jugoistočnim padinama Fruške gore, zadužbina je vladike Maksima Brankovića. Podignut je kao porodični mauzolej, 1716. godine je spaljen a mošti porodice rasute, da bi samo šest godina kasnije počela obnova koja je rezultirala sadašnjim izgledom manastira. Izgrađen u stilu baroka, s bleštavo belom fasadom, i dalje poseduje originalan ikonostas i na njemu monumantalan krst s raspećem Isusa Hrista, kao i delove fresaka stvorene pre obnove.
U Krušedolu su sahranjene važne ličnosti srpske istorije, uključujući kralja Milana Obrenovića i kneginju Ljubicu Obrenović.
Na južnim padinama Fruške gore nalazi se Grgeteg, manastir koji je, po predanju, srpski despot Vuk Branković izgradio za svog oca Grgura, po kome je manastir i dobio ime. Celokupan manastirski kompleks obnovljen je početkom 18. veka kada manastir dobija barokni izgled.
Manastirska crkva odlikuje se osmostranim kubetom i osnovom u obliku krsta, kao i visokim zvonikom s upečatljivom izduženom kupastom kapom, koja se vidi iz daleka. Nakon Drugog svetskog rata izgrađeni su i konaci koji okružuju crkvu.
Originalan ikonostas iz 18. veka uništen je prilikom obnove, a danas u crkvi možete videti raskošne svečane freske koje je oslikao cenjeni srpski slikar Uroš Predić 1901. i 1902. godine.
Nedaleko od Grgetega nalazi se Velika Remeta sa crkvom posvećenom Sv. Dimitriju. Veruje se da je ovaj manastir osnovao srpski kralj Dragutin krajem 15. veka. Nakon turskog razaranja ponovo je obnovljen tek u 18. veku.
U Velikoj Remeti nekada se nalazila prepisivačka škola, a ovde je napisan i jedan od prvih putopisa u srpskoj književnosti. Arhitekturom dominira visoki sedmospratni zvonik, dok kombinacija kamena i opeke daje manastiru izgled utvrđenja.
Manastir Novo Hopovo, izgrađen u 15. ili 16. veku, zauzima posebno mesto među fruškogorskim manastirima. Ovde se čuvaju mošti čuvenog svetog ratnika Teodora Tirona, koje su donete u stariju crkvu Novog Hopova 1555. godine.
Posebnu lepotu hramu daje originalna kupola opasana stubićima, ali i freske slikane u postvizantijskom stilu pod uticajem freskoslikarstva Svete gore i italo-kritske škole. Među brojnim freskama koje datiraju iz 17. veka, posebno se ističu prikazi ciklusa apostolskih stradanja.
Od svog osnivanja u 16. veku, manastir Vrdnik prošao je kroz nekoliko faza razvoja. Krajem 17. veka u Vrdnik su se preselili monasi iz manastira Ravanica zbog čega se ovaj manastir i danas često naziva „sremska Ravanica”. Monasi su sa sobom doneli mošti srpskog kneza Lazara, a deo moštiju i danas je izložen u Vrdniku.
Crkva je srušena početkom 19. veka a onda je na istom tom mestu 1811. godine iznikla građevina većih dimenzija, s freskama koje su radili najbolji srpski slikari tog doba.
Na zapadnom delu Fruške gore nalazi se manastir Šišatovac, izgrađen na izvoru reke Remete u 16. veku. Projektovan u baroknom stilu s visokim zvonikom i kupolom, Šišatovac je karakterističan i po bogato raščlanjenim fasadama koje ga izdvajaju od ostalih manastira iz fruškogorske zajednice.
Tokom prve polovine 19. veka manastir je bio poznat kao stecište obrazovanih Srba tog doba.
Manastir Beočin sa crkvom posvećenom Vaznesenju Hristovom prvi put se spominje u 17. veku, a današnji izgled dobio je nakon opsežne obnove u 18. veku. Crkva se odlikuje izduženom jednobrodnom osnovom i visokom osmostranom kupolom na kojoj se mogu prepoznati uticaji različitih stilskih epoha.
Freske u manastiru Beočin oslikali su poznati srpski ikonopisci 18. veka.