Izložbu „Milutin Milanković – 100 godina od reforme julijanskog kalendara“ potpisuje autorski tim: mr Slavko Maksimović, autor izložbe i kataloga, predsednik Udruženja Milutin Milanković, Zora Atanacković, muzejski savetnik Muzeja nauke i tehnike, autor izložbe i mr Sonja Zimonić, muzejski savetnik Muzeja nauke i tehnike, kustos izložbe.
Izložba je bazirana na arhivskim dokumentima, bibliografskim podacima, ličnim predmetima, opisima najznačajnijih događaja iz života i rada Milutina Milankovića, kao i eksponatima Muzeja nauke i tehnike, koji su svedoci tehnikih dostignuća korišćenih u tadašnjoj epohi.
Izložba „Milutin Milanković – 100 godina od reforme julijanskog kalendara“ realizovana je sredstvima Ministarstva kulture Republike Srbije.
O Milankovićevoj reformi Julijanskog kalendara - Odlomak iz knjige „Milutin Milanković – putnik kroz vasionu i vekove“, Danice Spasove i mr Slavka Maksimovića
Kako julijanski kalendar svake četvrte godine i dalje ima prestupnu godinu, početkom 20. veka razlika od početnih 10 dana povećala se i iznosila je 13 dana. Godine 1923. Vaseljenski patrijarh Meletije Četvrti sazvao je Kongres istočnopravoslavnih crkava, uz poziv za hitnu reformu julijanskog kalendara.
Na predlog državnih i crkvenih zvaničnika Milanković učestvuje na Svepravoslavnom kongresu u Carigradu, 1923. godine. Tom prilikom predložio je reformu julijanskog kalendara, koja je obuhvatala sledeća tri važna kalendarska pitanja: usaglašavanje razlike između julijanskog i gregorijanskog kalendara koja je tada iznosila 13 dana; utvrđivanje rasporeda budućih prestupnih godina kojim se obezbeđuje da dužina srednje kalendarske godine bude što bliža dužini tropske godine; usaglašavanje raskoraka između julijanskog i gregorijanskog kalendara u danu praznovanja Uskrsa i drugih pokretnih praznika.
Julijanski kalendar sadržavao je dva krupna nedostatka: za godinu je uzimao da ima 365 ¼ dana i da 235 lunarnih meseci predstavlja tačno 19 solarnih godina. Od prvog vaseljenskog sabora julijanski kalendar zaostao je na vremenskoj skali izraženoj u sunčanim godinama, za 13 dana. Milanković je svoj kalendar bazirao na anulaciji tadašnje razlike od 13 dana, čime je novi kalendar doveden na isti datum kao i gregorijanski. Na njegov predlog prihvaćeno je sledeće pravilo za prestupne godine: prestupne godine mogu biti one koje su deljive sa 4 bez ostatka (ovo pravilo se i ranije primenjivalo), a sekularne godine biće samo onda prestupne, ako njihov broj vekova kada se podeli sa 9, daje ostatak 2 ili 6. Sve ostale sekularne godine proste su, što daje potpunu preciznost do 2800. godine, tj. do tada ne može biti nikakvog razmimoilaženja sa sadašnjim gregorijanskim kalendarom. Tim novim pravilom, koje reguliše raspored prestupnih godina, dobija se srednja dužina kalendarske godine od 365 dana, 5 sati, 48 minuta i 48 sekundi. Time je dobijena do sada najveća tačnost kalendara, u kome se kalendarska godina razlikuje za samo 2 sekunde od sadašnje dužine tropske godine.
Milankovićev kalendar je do sada najpreciznije urađen kalendar, koji je doveden na isti datum kao gregorijanski, od koga će odstupiti tek 2800. godine, odnosno do tada ne može biti nikakvog razmimoilaženja sa sadašnjim gregorijanskim kalendarom. Pitanje datuma praznovanja Uskrsa, Milanković je odredio primenom egzaktnih astronomskih proračuna Mesečevih mena, tako da se novi kalendar u praznovanju Uskrsa i drugih pokretnih praznika razilazi s gregorijanskim kalendarom samo onda kada „račun zapadnih crkava u određivanju pashalnog Meseca daje pogrešne rezultate“.
Milankovićev novi kalendar pravoslavnih crkava usvojen je jednoglasno na Svepravoslavnom kongresu u Carigradu, 1923. godine, ali nikada nije primenjen.